Het was nodig, en absoluut geen straf, om een rustdag in Bayonne te mengen. De week in de Spaanse bergen had me flink vermoeid. Bovendien was ik bij de beklimming van de Jeitzkibel gevallen toen ik iemand passeerde. Ik voelde het zwaartepunt van mijn rugzak een fractie verschuiven, en toen was er geen houden meer aan. Gelukkig was er niets ernstigs aan de hand, maar sindsdien verkrampen mijn rugspieren als ik aan het eind van de wandeldag vermoeid ben. Liefst had ik een massage gehad in Bayonne, maar de opties die ik had uitgezet leverden niets op. Ook alleen een dag nietsdoen en genieten van de rust in de sfeervolle studentenstad met oude in het typerende Baskische ossenrood geschilderde vakwerkhuizen was al heerlijk.

En dan stap ik een dag later op de trein van Bayonne naar Peyrehorade. Ik vind het spannend, het lijkt wel of ik een wereldreis ga maken terwijl het maar om een rit van 37 kilometer gaat. Als ik uitstap voel me in een compleet andere wereld gedropt: vanuit het Baskenland in Les Landes. Het landschap is hier bijna vlak en ik loop over landweggetjes, langs maïsakkers, weilanden, en door bossen met vooral eiken, wat dennen en veel hoge varens. Een vrouw vraagt me waar ik naartoe ga. Als ik Saint-Paul-lès-Dax noem zegt ze dat het daar heel mooi is. Wat is mooi? Dat is zowel persoonlijk als relatief. Iedereen waarschuwde me dat als je terugloopt, dat het dan alleen maar minder mooi wordt. En inderdaad, echt spectaculair kan ik het hier niet noemen. Maar het is er wel heerlijk rustig. Het enige dat ik hoef te doen is lopen en erop te letten dat ik mijn rug ontspan. Al lopend besef ik hoe moe ik ben van alle indrukken en prikkels van de afgelopen zeven weken, van al dat moois, van al die pelgrims, van drukke herbergen, van luid pratende Spanjaarden, van drukke wegen waar de Camino vaak langsliep of die je in de verte hoorde. Ik ben zo ontzettend moe. Ik denk dat het goed is dat er hier even helemaal niets is.

En de volgende dag is er ook werkelijk niets en de vier dagen erna ook niet. Dat is heerlijk. Inmiddels hebben de pijnbomen de overhand, dit is zoals ik Les Landes ken. Ik loop door open bos over lange rechte paden tussen de varens en de pijnbomen, er is vrij veel jonge aanplant. Rondom me is alles groen, er is alleen maar groen en stilte. Wel zijn er wat kleuraccenten van paarse hei en gele zonneroosjes. Ik hoor alleen het gekwetter van een enkele vogel, mijn voetstappen in het gras en mijn adem. Verder is er niets, het voelt alsof er een groene deken om mijn rug wordt geslagen. Hoeveel dagen zou ik in deze weldadige groene stilte mogen lopen? Het groen mag het teveel aan prikkels van de afgelopen tijd absorberen. Meteen komen er flashbacks van de laatste weken boven. En ook gedachten over hoe ik thuis bij de dingen die ik graag doe toch vaak meer prikkels tolereer dan goed voor me is. Na verloop van tijd wen ik eraan. Allemaal prima – ik wil niet in een isolement leven – maar het moet wel geneutraliseerd worden. En Les Landes is daar perfect voor.

Onderweg is er meestal een klein dorpje en soms een enkel huis. Ook een kippenschuur, een watertoren, een konijn of een ree kunnen de monotonie doorbreken. En elke dag kom ik wel een paar pelgrims tegen, op die rechte bospaden zie ik ze van verre aankomen. Meestal ontstaat er een gesprek. Dat geeft me het idee dat ik een pelgrimsweg loop en niet zomaar ergens in Frankrijk. Ik voel verbondenheid omdat de ander ook op weg is met een vergelijkbaar doel. Het feit dat ik de andere kant op loop maakt niet uit. Ook in de pelgrimsherbergen ontmoet ik bijna dagelijks anderen. Het is hier allemaal wat kleinschaliger.

Aan het eind van de dag, als mijn rug vermoeid is en pijnlijk, vind ik die lange boswegen minder prettig. Er zijn ook stukken dat de route langs de weg, en zelfs parallel aan de snelweg loopt. Zeker in de hitte, het is hier rond de 26 graden, is dat extra lastig en vergt het doorzettingsvermogen.

Omdat het in Les Landes zo uitgestrekt leeg en stil is, zijn er ook amper voorzieningen. Restaurants zijn dichtgetimmerd, winkeljes zijn gesloten en lijken ook niet meer open te gaan. Soms moet ik voor een paar dagen eten inkopen. Dat maakt de rugzak eigenlijk te zwaar. Gelukkig is er voldoende tijd om na het lopen te ontspannen.

Vandaag is de laatste dag in Les Landes. Langzaam zie ik het landschap veranderen, er komen weer meer loofbomen en ik kruis rivieren. Het geeft me het gevoel dat ik gewoon door een bos loop, de magie van het open landschap en de groene deken is ineens weg. Gelukkig zijn er nog stukken vol pijnbomen. Als ik in Mons bij de gîte aankom ben ik in het departement Gironde aangekomen. Wat heb ik van deze dagen in Les Landes genoten, de stilte was weldadig. Nu koers ik aan op Bordeaux.