Op dit moment loop ik door het Franse platteland, over smalle landweggetjes, veldwegen en bospaden. Het zijn aangename kilometers op de weg naar huis. Het landschap is licht glooiend met graanakkers, wijngaarden en soms stukje bos. De Médoc- en de Bordeaux-streek liggen al achter me. De druiven van de wijngaarden waar ik nu loop worden verwerkt tot cognac. De laatste twee nachten heb ik in plaatsten overnacht met een rijke geschiedenis en veel bezienswaardigheden: Pons en Saintes. Nu slaap ik weer op basis van half pension bij mensen thuis in een klein dorpje waar verder niets is. Zo is elke dag weer een verrassing.

Vandaag ben ik precies op de helft van de tijd want ik wil graag voor het weekeind van 17 en 18 augustus thuis zijn. Dan vieren twee kleindochters hun verjaardagen. En wat de afstand betreft ben ik ook bijna halverwege, ik heb nu ruim 1.200 kilometer afgelegd.

Wat een groot verschil is het met twaalf jaar geleden toen ik halverwege in een flinke dip terecht kwam. Ik had al zo ontzettend lang gelopen, en het idee dat ik nog eens zo ver moest maakte me moedeloos. Het enige dat me op de been hield was de gedachte dat als ik naar huis zou gaan dat ik dan in een leven zou terugkeren wat niet meer passend was, maar dat ik nog niet genoeg energie had om een nieuw leven te creëren. Ik moest dus wel ‘de hele weg’ lopen. Nu zit ik halverwege juist in een lekkere energie en is het vanzelfsprekend dat ik de hele weg naar huis ga lopen. Het fysiek zwaarste deel zit erop en de vermoeidheid van het Spaanse traject is uit mijn lijf en hoofd. Ik loop – zoals ik wenste – met gemak afstanden tussen de twintig en de vijfentwintig kilometer. En meer lukt ook als het nodig is. Ik heb er vertrouwen in dat mijn lichaam deze tocht aan kan. Natuurlijk mits ik geen blessures krijg. Gelukkig is het probleem met de rugspieren als gevolg van die val zo goed als opgelost en draag ik de rugzak meestal weer probleemloos. Want als de laatste uren van elke dag een marteling zouden blijven had dat serieus een reden kunnen zijn om te stoppen. Ik heb de afgelopen twee weken wel dagen gehad dat ik het echt niet meer zag zitten. En of ik het mentaal en emotioneel ga volhouden? Wanneer het heel warm wordt, of langdurig regent, in Noord-Frankrijk het landschap saai is en de overnachtingsmogelijkheden schaars. Als je een pelgrimstocht maakt calculeer je dat in. Ik hoop en verwacht dat mindfulness me behulpzaam zal zijn als het lastig wordt. Op de meeste van dingen heb je zelf geen invloed. Het is een kwestie van de dingen nemen zoals ze zijn, prettig of onprettig. En signaleren als er negatieve gedachten komen, die laten voor wat het is en bedenken dat alles verandert. Na regen komt zonneschijn en omgekeerd. Tot nu toe lukt het me prima om met lastige dingen in te gaan en voelt de tocht ondanks de regen en de warmte van de afgelopen week niet zwaar.

Ik zit nu in een zomers ritme. Ik sta vroeg met de andere pelgrims op, vaak al om zes uur. Als ik rond zeven uur vertrek kan ik een groot deel van de route lopen voor het echt warm wordt. Wat een verschil met thuis, waar ik nooit voor half acht opsta, na het ontbijt eerst op de bank lig en pas tegen tien uur aan de activiteiten van de dag kan beginnen. Die vervelende sarcoïdose vermoeidheid is er nu niet, ik ben alleen moe van het wandelen.

Kortom, het gaat me goed, ik geniet van mijn tocht en heb alle vertrouwen in de tweede helft.