Nog steeds wandel ik met plezier door de akkers. Eerlijk gezegd lijken de dagen hier in het departement Deux Sèvres wel erg op elkaar, maar van de golvende goudgele graanvelden kan ik niet genoeg krijgen. Soms is er een klein dorpje waar niemand op straat is, en maar heel zelden is er een bar met koffie. Winkels zijn er ook amper, dus regelmatig moet er voor twee dragen eten mee in de rugzak. Ook pelgrims kom ik steeds minder tegen.
Is het wandelen voorspelbaar, de overnachtingen zijn dat zeker niet. Het is elke dag weer een verrassing waar ik terechtkom. Tot nu toe is er in Frankrijk een aardig net van herbergen en pelgrimsopvang door particulieren. Maar hoe noordelijker ik kom hoe schaarser de voorzieningen worden. Tot vandaag was het mogelijk om afstanden tussen de 18 en de 25 kilometer te lopen. Maar morgen naar Poitiers is het toch echt 30 kilometer.
Het is in Frankrijk gebruikelijk om je overnachting te reserveren. Meestal doe ik dat een of twee dagen van tevoren. Deze week kreeg ik van pelgrims het advies om echt eerder te reserveren nu er minder mogelijkheden zijn. Zij hadden al een aantal keer de bus moeten nemen omdat ze nergens konden overnachten.
Tot nu toe heb ik mazzel gehad met de overnachtingen. Maar ik heb vandaag wel negen telefoontjes moeten plegen om de adressen voor het weekeind rond te krijgen. Eigenlijk raar, want ik was de laatste week zes van de zeven nachten alleen op een overnachtingsplek. Als ik bij particulieren slaap vind ik dat juist prettig. Dan kom ik tot een persoonlijker gesprek en krijg ik echt een inkijkje in iemands leven. Mensen passen dan ook hun spreektempo aan zodat ik het beter kan volgen. Sowieso vind ik het heerlijk om me op zulke adressen te laten verwennen: een drankje bij aankomst, een aperitief en daarna een drie- of viergangen diner. Er wordt echt uitgebreid getafeld. Een keer was er een jacuzzi, een andere keer organiseerde mijn gastvrouw een rondleiding door het kerkje met een meditatiemoment. Iedereen is even hartelijk.
In herbergen vind ik, zeker nu het een aantal dagen op een rij is, lastig om er alleen te zijn. Ik heb toch behoefte aan contact met andere pelgrims. Ik had dit eigenlijk pas in Noord-Frankrijk verwacht. Op zich is het fijn te merken dat ik de rust van het alleen zijn niet meer nodig heb. En laat ik er maar van genieten als er wel anderen zijn. Zo hadden we afgelopen weekend met z’n vieren een statig oud woonhuis met hoge vertrekken en elk een eigen slaapkamer. We aten aan een keurig gedekte ovalen eettafel een diner van de door ons meegebrachte etenswaren. Iemand had zelfs een fles wijn meegedragen. In de meeste andere herbergen is het met eten ieder voor zich: de een warmt wat op, de ander eet koekjes en ik ben vaak de enige die echt kookt. Ik heb er plezier in om lekkere dingen met verse groenten te bereiden. Zo maakte ik een keer asperges en afgelopen week toen ik alleen in een herberg was at ik mosselen. Het is bijzonder hoe gemeenten en regionale Jacobsverenigingen de opvang van pelgrims faciliteren. Hoe vrijwilligers je gastvrij ontvangen en de boel schoonhouden. Bij gemeentelijke herbergen voelt het op de een of andere manier vaak kaal en eenzaam als ik er alleen ben. Een uitzondering daarop is de afgelopen nacht in het kleinste herbergje ooit, waar aan de hele sfeer en inrichting voelbaar was dat mevrouw de burgemeester nauw betrokken is. Ze stelt zelfs – blijkens een officiële akte -de sleutel van het kerkje beschikbaar voor de pelgrims. Dan voel ik extra dankbaarheid voor het hartelijke onthaal.
Tot slot nog een fysieke update. Na mijn enthousiaste blog van vorige week kreeg ik onverwacht last van de spieren in mijn linker bovenbeen. Ik kon amper de trap meer af. Gelukkig had ik er bij het lopen amper last van, maar ik maakte me wel zorgen. Ik heb de eerste dag extra veel gepauzeerd en de tweede dag de route wat ingekort. De klachten waren toen zo goed als weg. Toch heb ik de dag erna – eenmaal weer in een plaats met alle voorzieningen – een rustdag genomen. Ik heb er zelfs een massage kunnen regelen. Dat was weldadig, precies wat mijn lichaam nodig had. Inmiddels loop ik weer lekker.
Tot een volgende blog! Groet Ange
Wil je geïnformeerd worden als die verschijnt, schrijf je dan in via https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/
Korte dagelijkse berichten en foto’s kun je lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/AngevanOmmen/6470904-pelgrimstocht-2023
Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze link: https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/
Jammer dat je wat meer alleen bent. Wel fijn dat je dit niet meer zo nodig hebt. Iedere dag een stukje dichter bij huis. Sterkte gewenst voor de komende tijd. Hopelijk heb je niet al teveel regen.
Wat een uiteenlopende ervaringen ..
Je blijft maar schakelen
Je reisverhalen ga ik missen wanneer je weer thuis bent..met t perspectief misschien van een lezing in het kerkje? Met je vele foto s lijkt het me zeker avondvullend…boeiend..en tegen die tijd kan ik hopenlijk ook ns doneren. Geniet ze en
geniet enorm.mee…hugs
Hoi Ange
Wat fijn om steeds weer je blogs te lezen en dat hetnog steeds goed gaat. met up en downs, maar je kunt het zo te lezen goed opvangen. Ieder dag is een andere dag en andere belevingen. Steeds een beetje dichter bij huis.
Ik kijk uit naar je volgende blog. Veel succes met het vervolgen je tocht.
Veel groetjes