Vanaf de Belgische grens heb ik gevoelsmatig echt de eindsprint ingezet. Dit is de fase van stap voor stap thuiskomen. België inlopen doet me niet veel, het graan ziet er hetzelfde uit als in Frankrijk. Het voelt rustig, niet emotioneel. Ik ga gewoon verder met mijn tocht. Toch mag ook deze grensovergang gevierd worden met een ijsje. Ik word op mijn wenken bediend als in een van de eerste plaatsjes een ijscoman me tegemoet rijdt. Als ik een kilometer verder ben en het ijs al lang op is hoor ik in de verte nog steeds het vrolijke riedeltje van de ijscowagen.
De taalgrens passeren blijkt een veel grotere mijlpaal. Wat een opluchting is het om weer gewoon mijn eigen taal te kunnen spreken. Dat is echt een stukje thuiskomen. Hoewel ik me steeds beter in het Frans kon uitdrukken is het zo fijn om weer met gemak een gesprek te kunnen hebben dat persoonlijker is en dieper gaat. Dat komt goed uit nu ik weer overnachtingen bij mensen thuis heb: bij een pelgrim die ik een aantal weken geleden tegenkwam, in een pastorie, in een religieuze woongemeenschap en bij een iemand die ik via de online wandeltraining heb leren kennen.
Het Belgische traject valt me loodzwaar, en dat komt niet door die paar pittige heuvels in het Pajottenland. Er zit weinig vlees meer op de botten, letterlijk – ik ben nu zo’n tien kilo afgevallen – maar vooral figuurlijk. De koek is zowat op. Dat is heel jammer nu het eind van de tocht vanaf de Belgische grens weliswaar in zicht is, maar ik toch nog heel wat kilometers voor de boeg heb. Het is of alles zich opstapelt: het slechte weer, een val languit in de modder en vlak daarna weer een dag van meer dan dertig kilometer rond Brussel. Daarbovenop komt de stress omdat het in de zomervakantie zo lastig is om onderdak te vinden in Nederland. Ik denk dat na 111 wandeldagen het lichaam echt vermoeid begint te raken.
Zelfs eergisteren op een zonnige en droge dag met niet al te veel kilometers ging het wandelen niet lekker en de nacht erna sliep ik slecht van de zorgen rindom onderdak en het harde matras. Ik zag als een berg op tegen de dag van gisteren met 25 kilometer naar Antwerpen. Dat is pittig wanneer je niet fit bent. Maar ik heb het gehaald – in de regen – en heb alweer een mijlpaal bereikt. In de kathedraal ben ik in tranen: na Santiago, Lugo, Oviedo, Bayonne, Bordeaux, Tours en Parijs is dit de een na laatste kathedraal op mijn tocht. De dom van Utrecht zal de laatste zijn. Wat verlang ik daarnaar.
Nu Ik eenmaal in Antwerpen ben, is er weer lucht. Ik slaap er in de allerlaatste pelgrimsherberg en hoef die pas om tien uur te verlaten. Er is dus alle rust om vanmorgen in bed dit blog te schrijven. Ik hoef straks maar tien kilometer te lopen en dan ga ik twee nachten bij een goede vriendin logeren. Hoewel gepland voor de gezelligheid is die extra rustdag nu echt nodig. Hopelijk zijn daarna de laatste loodjes – nog ongeveer tweehonderd kilometer – dan niet zo zwaar meer.
Als PS een noodkreet: als je een logeerbed voor me weet van woensdag 9 op donderdag 10 augustus in Gorinchem, stuur me dan een app of mail. Alle betaalbare pensions, B&B’s en adressen van Vrienden op de fiets zijn vol. En ook na oproepen op sociale media heb ik nog niets kunnen vinden
Tot een volgende blog! Groet Ange
Wil je geïnformeerd worden als die verschijnt, schrijf je dan in via https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/
Korte dagelijkse berichten en foto’s kun je lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/AngevanOmmen/6470904-pelgrimstocht-2023
Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze link: https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/
Lieve Ange
Hoop intussen dat je onderdak hebt in Gorinchem
Jee wat moeten deze laatste loodjes veel van je vergen. Het is zo bijzonder hoe jij je er steeds doorheen slaat..mooi dat je onderweg bij een vriendin een rustpauze vindt..wens je nog hele fijne daagjes toe..en wat is je streefdatum om thuis te arriveren? Veel liefs en boel hugs om.je veilig naar huis te begeleiden..Peg
Lieve Ange,
De laatste loodjes….ze zijn zwaar maar tevens begin je de stal te ruiken. Het is wat het is. Wellicht sta je ook nog weer te kijken als het lijf weer mee wil werken in in de flow komt, de euforie voelbaar word.
Toi toi toi met het laatste stuk. Ik zou mij niet te druk maken over die ene overnachting die je maar niet rond krijgt. Gun jezelf voor 1 keer een luxe hotel en geniet een warm bad en een zacht bed. Dat mag best hoor als pelgrim, daar hoef je je niet schuldig om te voelen.
Lieve Ange,
Bijna thuis…wat een tocht heb je achter de rug! Ik wens je veel sterkte deze laatste etappe. En ik hoop dat je een fijn bed vindt in Gorinchem. Een hotel is mogelijk voor een keer ook een optie?!
Veel liefs, Jannie
Wat een tocht heb je bijna achter de rug. Let nog even goed op je jezelf. De laatste loodjes heb je nu voor je. Helaas kunnen wij je niet verwelkomen bij thuiskomst. Lieve groet
Lieve Ange
Wat kunnen die laatste loodjes zwaar zijn hè. Niet verwonderlijk dat je lichaam op is na zoveel kilometers. Zeker nu het eind in zicht is, maar toch nog een paar honderd km te gaan. Zo dichtbij, maar ook nog zo ver weg.
Je bent er echt bijna!!! Nog een paar obstakels te gaan, maar ook fijne vooruitzichten om naar uit te kijken.
Die overnachting komt er echt wel, heb vertrouwen.
Veel groetjes
Dymphy
Lieve Ange,
Knap hoe je doorzet bij tegenslag. Succes met de laatste kilometers!
Dag Ange,
Oprecht hoop ik dat de allerlaatste loodjes niet te zwaar zullen zijn of dat het venijn in de staart zit, Het lijkt – voor mij tenminste – alsof de tocht van Santiago naar huis zwaarder is dan omgekeerd. Daar zijn natuurlijk allerlei redenen voor te bedenken, maar ik kan me voorstellen dat op weg zijn naar het onbekende Santiago op de een of andere manier spannender en verwachtingsvoller is dan naar huis te gaan. Hoewel je daar nu langzamerhand vast ook vreselijk naar verlangt!
Ha Ange, de laatste loodjes, het is zwaar voor jou. Hierboven heeft iemand het ook al aangegeven; ga voor die ene keer een hotelletje boeken.
Een bad, een comfortabel bed en je voelt je zweven naar ‘de stal’.
Op goed geluk!