Pelgrimstochten zijn voor mij een uitnodiging om afstand nemen van het dagelijkse leven en naar binnen te keren. Wil ik op zo’n tocht dan wel contact hebben met de buitenwereld?

Op de eerste pelgrimstocht langs de Camino Frances in 2008 was het antwoord ‘Nee, misschien een enkele keer’. Voor noodgevallen had ik een prepaid Nokia en ik stuurde dagelijks een sms-je naar huis om te laten weten waar ik was. Verder was geen bericht goed bericht. Wel heb ik een paar keer met mijn man Piet gebeld en schreef ik vanuit een herberg af en toe een e-mail naar familie en vrienden.

In 2012 op de Camino van Harderwijk naar Santiago belde ik dagelijks met Piet om te vertellen hoe het me verging, want hij was bezorgd dat zijn vrouw nog wankel met sarcoïdose op pad was. Die keer had ik een sponsorproject aan mijn pelgrimstocht verbonden. Speciaal daarvoor kocht ik een smartphone, zo kon ik er dagelijks verhalen op schrijven die op de website van Sarcoidose.nl gepubliceerd werden. Ik had geen internet, en WiFi was schaars, dus die verhalen stapelden wel eens een week op. Omdat ik in die tijd nog amper contacten en prikkels aankon had ik een speciaal pelgrims-mailadres en checkte ik maar af en toe mijn gewone mail. En gelukkig reageerde maar heel af en toe iemand op mijn verhalen. Eenmaal thuis werd ik door de klankopleiding die ik ging doen verplicht meegenomen in de wereld van Facebook. Wat een ramp was dat. Langzaam heb ik ermee om leren gaan, maar nog steeds is social media niet mijn ding.

In 2019 was het minder noodzakelijk om me af te sluiten van alles en iedereen. Ik koos ervoor om via een app-groepje dagelijks mijn verhalen te delen. Even was ik in paniek toen ik na het eerste bericht werd overspoeld door reacties. Ik heb meteen ingesteld dat mensen niet konden reageren. Af en toe een berichtje is leuk, maar van al die duimpjes, spierballen, wandelschoenen en hartjes werd ik gillend gek. Dat is helaas nog steeds zo. Onderweg had ik voor het eerst contact via telefoon en de app met pelgrims waarmee ik opliep. Met het thuisfront, familie en vriendinnen had ik, net als de eerste keer weer af en toe persoonlijk contact.

Ook nu is het vanwege het sponsorproject nodig een middenweg vinden tussen naar binnen keren als pelgrim en naar buiten treden. Om geld op te halen voor Sarcoidose.nl. moet ik toch enige bekendheid generen, maar ik wil niet constant bezig zijn met social media. En omdat er ook van deze tocht een boek verschijnt kan ik de dagelijkse verhalen niet online publiceren. Het boek moet wel een verrassing blijven. Lang dubben dus over binnen en buiten, maar dit zijn de keuzes die ik voor 2023 heb gemaakt: Mijn focus blijft in ieder geval naar binnen, de telefoon staat op vliegtuigstand en alle meldingen uit. Voor de volgers plaats ik dagelijks korte berichten en wat foto’s op Polarsteps. Verder schrijf ik ongeveer eens per week een blog waarin je wat uitgebreider leest hoe ik de tocht beleef en hoe het is om opnieuw met sarcoïdose op weg te zijn. Of ik op Social Media te vinden ben blijft zowel voor mij als voor jullie nog een verrassing.