Hoe ik het ervaar om terug te lopen, is de vraag die volgers me stelden. Het is lastig om daar een antwoord op te geven. Het verschilt zo van moment tot moment.

Sowieso is het grappig om mijn eigen keuze te maken, tegen de stroom in te lopen en de pelgrims te observeren. Was het vlak bij Santiago een stoet van honderden mensen, hier waren het er een stuk of vijftig per dag, maar de laatste dagen worden het er steeds meer. In de ochtend loop ik meestal een paar uur in stilte, de natuur is er dan voor mij alleen en omhult me. En ineens is er de eerste pelgrim van de dag, die verrast me elke keer weer. Langzaam komen er meer en dan neemt het aantal weer af. Het is als een golf die voorbij trekt. De ene dag ervaar ik het als gezellig en ontstaan er gesprekjes, de andere dag heb ik geen zin om vijftig keer ‘Buen Camino’ te zeggen. Eigenlijk verbaast bijna niemand er zich meer over dat ik de andere kant op loop. En als ik het uitleg ervaar ik meestal veel begrip en bewondering. Sommigen nemen de hoed voor me af of willen een foto maken. Vandaag zei iemand dat ze er kippenvel van kreeg toen ik het vertelde.

Vorige week besefte ik ineens dat ik echt op de terugweg ben. Tegelijkertijd viel me in dat dit helemaal geen pelgrimstocht is. Die ligt achter me, en nu loop ik met alle rijke ervaringen in mijn rugzak naar huis. Dat voelt anders. Ik hoefde in Lugo niet eens de kathedraal te bezichtigen, en ik heb nog steeds niet ergens een kaarsje opgestoken. Een paar dagen geleden voelde ik me ineens wel een echte pelgrim die op de terugweg is.

Over het algemeen ben ik heel blij dat ik mijn eigen weg loop, de weg die ik gekozen heb en waar ik achter sta. Ik geniet van mijn pad en mijn wandeldagen. In de natuur voel ik me nooit alleen. Buiten het wandelen om is de tocht wel een ultieme uitdaging in het goed hebben met mezelf en om te gaan met het alleenzijn. Op momenten dat ik erg moe ben, en ook die dagen dat ik ziek was, voel ik me snel eenzaam. Vaak kan ik dat benoemen als een onprettig gevoel, en negatieve gedachten die opkomen kan ik laten voor wat ze zijn. Ik heb in de mindfulness geleerd hoe je brein met je aan de haal kan gaan, en het is zo fijn als je dat kunt signaleren. Trouwens thuis ben ik aan het eind van een dag ook moe, en werkt dat precies hetzelfde. Morgen weer een dag, denk ik dan als er sombere gedachten opkomen. In eerdere pelgrimstochten heb ik ook ervaren dat ik me in een grote groep pelgrims heel alleen kan voelen. Toen heb ik geleerd om het goed te hebben met mezelf en voor mijn welzijn niet afhankelijk te zijn van anderen. Ik vertrouw erop dat ik tijdens deze tocht genoeg ontmoetingen heb die ertoe doen en dat wat ik nodig heb op mijn pad komt.
Tegelijkertijd zijn er ook veel momenten dat ik zo geniet van het alleenzijn en merk dat ik die rust heel erg nodig heb. Dat ik helemaal geen onderdeel wil zijn van zo’n drukke pelgrimsgroep. Zo geniet ik vandaag van de rust bij het klooster van San Salvador. Ik zit er heerlijk op de binnenplaats in de zon te schrijven. Zoveel prettiger de donkere herberg aan de drukke doorgaande weg gisteren.

Tot slot, los van deze blog, even een update over mezelf: Het gaat me goed, ben weer helemaal beter, inmiddels goed ingelopen en ik geniet van het wandelen. Ik heb de zware bergetappes, opgeknipt in voor mij haalbare kleine afstanden, prima doorstaan. Daar ben ik blij mee.