Het is inmiddels alweer ruim drie weken geleden dat ik met mijn rugzak op de straat in liep. Vanaf het eerste moment was ik gewoon weer thuis, de Camino voelde meteen ver weg. Ik heb er zelfs geen enkel moment naar terugverlangd. Het was gewoon fijn om hier weer te zijn. Heerlijk was het om verrast te worden door de kinderen, kleinkinderen en mijn zus. En met de buurtjes hadden we een gezellige welkom-thuis-borrel. De rugzak en mijn schoenen hebben nog een week in de gang gestaan om niet te vergeten dat ik deze grote tocht gemaakt heb. De ketting met het jakobsschelpje draag ik nog steeds. Op een dag zal ik die afdoen.

Het was goed en nu is het tijd om uit te rusten en te herstellen van de grote inspanning die ik heb geleverd. Op de vraag hoe het met is en wat de Camino me heeft gebracht is het lastig antwoord te geven. De uitputting en de moeheid waren te veel op de voorgrond. Het heeft tijd nodig en dat is ook de reden dat ik nu pas deze laatste blog schrijf. Ik ben alweer een aantal kilo aangekomen en voel me niet meer uitgeput. De beperkingen van de sarcoïdose zijn weer veel duidelijker voelbaar dan onderweg. Zo is het erg wennen aan alle prikkels in het dagelijkse leven. Ik kan van alles ondernemen, maar steeds is er veel hersteltijd nodig om daarvan bij te komen. Er is vermoeidheid én er is een nieuwe energie. Ik doe rustig aan. Piet en ik wandelen regelmatig samen – een uur is genoeg – en ook zwemmen is prettig. En verder liggen de bank en mijn bed erg lekker. Vorige week heb ik voor het eerst weer een uur met klank gewerkt, dat was heel fijn om te doen. Morgen heb ik voor het eerst een volle werkdag. Ik voel heel duidelijk dat ik dit najaar geen nieuwe activiteiten op werkgebied ga oppakken. Ik wil de grenzen van mijn kunnen niet opzoeken en ik mag in de herfst en winter verder uitrusten en alles laten bezinken.

Veel plezier beleef ik aan het schrijven van De weg naar huis. Het is een fijne manier om de Camino te herbeleven. Het is best confronterend om te lezen hoe zwaar de tocht was. Dat maakte me zelfs wat somber. Dan komen er vragen op als ‘Heb ik er wel goed aan gedaan deze tocht te lopen?’,  ‘Was het niet beter rond Antwerpen te stoppen?’ en ‘ Was ik vanuit mijn verlangen om thuis aan te komen op het laatst toch op wilskracht aan het lopen? Dat laatste was iets wat ik juist niet wilde. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet gemerkt heb dat mijn lichaam zo verzwakt was. Toen ik eenmaal in mijn dagelijkse verhalen las dat er halverwege de Camino del Norte een omslag kwam en ik eindelijk ‘met gemak’ kon lopen verdween die somberheid. Het heeft even geduurd voor ik de oordelen naar mezelf los kon laten.

Omdat de eerste twee weken voor mij de negatieve kant van de tocht op de voorgrond stond was het lastig te benoemen wat deze Camino me gebracht heeft. Gelukkig komt daar nu iets zicht op. Afgelopen weekeind ontmoette ik een vriendin. Ze hugde me en zei ‘Je bent anders’, en ze voegde er even later aan toe ‘Je staat meer rechtop’. Pas later viel bij mij het kwartje, dat is de stengel van de zonnebloem. Die zonnebloem werd tijdens deze Camino voor mij het symbool voor innerlijke kracht. Door de moeheid kan ik het niet altijd voelen, maar kennelijk is het wel zichtbaar. Dat is een mooi cadeau van de Camino, een aspect van thuiskomen bij mezelf.

Update sponsorproject
Na thuiskomst is er circa € 1.300 aan donaties binnengekomen voor onderzoek naar kwaliteit van leven bij sarcoïdose. Veel dank daarvoor. Daarmee staat de tussenstand nu op € 3.307,–. Zo kom ik al een stuk dichter bij mijn doel om minimaal € 4.500,– op te halen. Wil je mijn pelgrimstocht met een (extra) bijdrage steunen en zo meehelpen de eindstreep te behalen.

Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze link: https://sarcoidose.digicollect.nl/ange-van-ommen  

---

2 / 2

Je kunt ook rechtstreeks overmaken op NL20 RABO 0158 3999 19 ten name van Sarcoidose Belangenvereniging Nederland, onder vermelding van ‘Pelgrimstocht Ange’.

De laatste blog
Met deze blog is een eind gekomen aan een serie van 24 blogs. De inhoud ervan zal terugkomen in het boek De weg naar huis. Ik wil jullie bedanken dat je al die maanden met me mee bent gereisd. Op deze vaak eenzame tocht was de verbinding met jullie voor mij een grote steun.

Lieve groet Ange