Na 45 dagen heb ik het hele Spaanse traject gelopen, in totaal zo’n achthonderd kilometer. Het ging absoluut niet vanzelf. Na de zware Camino Primitivo heeft het nog lang geduurd voor de vermoeidheid uit mijn lichaam was. Gelukkig kwam ik daarna in een andere energie en kon ik met meer gemak wat langere afstanden lopen. Daar ben ik blij mee, want anders lukt het niet om in vierenhalve maand naar huis te lopen. Toch hebben de bergen van de laatste week mijn lichaam opnieuw uitgeput. Op zich vreemd, want in 2012 liep ik dit zware gedeelte juist heel energiek. Ik heb bewust de laatste Spaanse etappe in tweeën gespitst. Dat gaf me ook de mogelijkheid om in het schattige havenplaatsje Pasaia te overnachten. De kleurrijke huizen met balkons en erkertjes tellen er vijf verdiepingen en zijn steil tegen de bergwand gebouwd. De albergue ligt naast het kerkje, hoog boven het plaatsje. Toen iedereen al in bed lag trommelde de hospitalero ons er weer uit en opende buiten een fles wijn. Het werd een gezellig feestje met prachtig zicht op de lichtjes in het haventje beneden. Dit was een prachtige plek voor mijn laatste overnachting in een Spaanse pelgrimsherberg.

Gisteren was de laatste wandeldag in Spanje en heb ik de Jeitzkibel (545 m) beklommen. Dat leek me een waardig besluit van het Spaanse stuk. Vanaf de top was Frankrijk voor het eerst in zicht, en ik had ook een grandioos uitzicht op de bergen, de zee en een terugblik op mijn route langs de kust. Toch had ik beter onderlangs kunnen lopen, want ik kwam uitgeput door de zware klim en de hitte – voor het eerst sinds twee weken was het weer 25 graden – in Hondarribia aan. In het pension heb ik alleen maar in bed gelegen en voelde me amper in staat om vandaag verder te gaan.

Vanmorgen zit ik dan anderhalf uur op het kleine strandje naast de haven van Hondarribia te wachten tot om half elf de eerste afvaart is van het bootje dat me naar Frankrijk zal overzetten. Verplichte rust is niet verkeerd voor het lijf, het liggen en het kabbbelende geluid van de golven doen me goed. Alleen zijn straks de lekkerste wandeluren voorbij en heb ik nog 17 kilometer te lopen naar Saint-Jean-de-Luz. Zodra het bootje afmeert rollen de tranen, en het houdt niet op voor ik aan de overkant ben. Ik ben de eerste grens gepasseerd, ik heb het gedaan! Ik trakteer mezelf daarom op een ijsje, de eerste op de Camino want de luxe van ijsjes vind ik niet bij pelgrimeren passen. Als ik verder loop over de boulevard van Hendaye voel ik dat er iets ontspant in mijn buik. Dat maakt me nieuwsgierig. Het valt me op dat ik in Frankrijk door mensen aangesproken word, en met de twee pelgrims die ik tegen kom op mijn pad ontstaat ook meteen een gesprek. Het is voor mij een verademing dat het ‘massapelgrimsgebeuren’ voorbij is. Het is wel massaal druk vandaag op eerste Pinksterdag. Iedereen wandelt, picknickt, zit aan het strand of op een terrasje. In Saint-Jean-de-Luz kom ik zelfs bijna niet door de mensenmassa heen. Ook voor mij is het een combinatie van een relaxte wandeling en liggen aan het strand. Voor het eerst trek ik vanmiddag de wandelschoenen uit en sta ik in de Atlantische oceaan.

Morgen loop ik door naar Bayonne, waar de Camino del Norte officieel eindigt. Vandaaruit ga ik een stukje met de trein naar Peyrehorade om aansluiting te vinden met de route naar Tours. In Peyrehorade begon in 2008 mijn allereerste pelgrimstocht. Ik ben benieuwd wat deze nieuwe fase me zal brengen. Eerlijk gezegd zie ik er wat tegenop. Het belangrijkste is om eerst de balans weer te herstellen en te zorgen dat ik niet over mijn eigen grenzen ga.


Tot een volgende blog! Groet Ange


Wil je geïnformeerd worden als die verschijnt, schrijf je dan in via https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/

Korte dagelijkse berichten en foto’s kun je lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/AngevanOmmen/6470904-pelgrimstocht-2023

Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze link: https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/