Wat is er veel te doen als je een grote tocht gaat maken. De route voorbereiden, nieuwe spullen kopen, een sponsorproject op de kaart zetten, op werkgebied voorbereidingen treffen voor het najaar, en natuurlijk de fysieke training. Het is net als met de Camino zelf: alles gaat stap voor stap, en als je maar goed voor jezelf zorgt, let op de signalen van je lichaam, geniet van de dingen die je doet en stappen blijft zetten, dan bereik je je doel vanzelf. Om stress te voorkomen is het nodig om tijdig te beginnen en goed prioriteiten te stellen. Ik stond versteld van wat ik aankon. Veel meer dan gebruikelijk, het is alsof ik in een flow kom met zo’n prachtig doel in zicht. De voorbereiding ging zo veel gemakkelijker dan elf jaar geleden.
Eind oktober ben ik opnieuw met de wandeltraining gestart. Dat viel qua belasting tegen, maar de training werd vooral flink gedwarsboomd door problemen met wandelschoenen. In de zomer had ik al onderzocht of ik de tocht op barefootschoenen wilde lopen. Er was geen enkel paar dat lekker zat, en ik had ook zo mijn twijfels: over de slijtvastheid van de zool, of ik voldoende steun zou hebben als ik met een rugzak loop en of ik onderweg elk steentje onder mijn voeten wil voelen. Op zoek dus naar ‘gewone’, lichte en extra brede wandelschoenen waarbij ik geen last krijg van pijnlijke kleine teentjes. De gekochte schoenen liepen lekker, maar na de eerste lange rugzakwandeling kreeg ik stekende pijn in mijn hielen. Kortere stukjes lopen en niet elke dag hiep niet, de pijn werd alleen maar erger. Na een paar dagen kon ik amper meer op de voet steunen. Het werd een rustige kerstvakantie zonder wandelen. Daarna ging het langzaam beter, maar de klachten bleven op langere wandelingen. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en andere schoenen gekocht. De outdoorwinkel was heel coulant. Ik kreeg mijn geld terug toen bleek dat ze geen geschikte schoenen konden leveren. Vervolgens ben ik naar een podoloog gegaan. Die constateerde dat bij mij de voetheffer minder goed werkt. Daarvoor is een correctie in de schoenen nodig. En sowieso heb ik volgens hem ‘lastig te beschoenen voeten’. In afwachting van de nieuwe aangepaste schoenen heb ik weer een aantal weken niet kunnen trainen, en het kostte vervolgens drie weken om de schoenen in te lopen.
Nu is het schoenenprobleem opgelost maar ben ik zelf niet fit. Half maart had ik een week waarin privé activiteiten – ik kon ze echt niet afzeggen – zich opstapelden. Zoiets eist zijn tol als je sarcoïdose hebt. Sindsdien kan ik minder aan. Tegelijkertijd begint de tijd te dringen en wordt de to-do-lijst amper kleiner; voor het eerst voel ik stress. Ook lukt het niet om de wandelafstand op te bouwen, de rugzak voelt te zwaar. Meer dan twaalf kilometer heb ik de afgelopen maand niet gelopen. Waar begin ik toch aan, gaat er regelmatig door me heen.
Wat fijn was het om vorige week aan een vijfdaagse mindfulness-retraite deel te nemen. De stilte was weldadig, en ik voelde dat ik behoefte had aan nog veel meer stilte. Een wijs besluit dus dat ik een Camino gepland heb.
Eenmaal thuis werd de stilte ruw verbroken door technische problemen met het versturen van blogs vanuit de website. Ook werd mijn Outlook-account geblokkeerd. Gelukkig werkt het nu allemaal min of meer. Maar ik ben gesloopt, ik hoest al weken en heb de laatste dagen verhoging. Ik loop nu helemaal niet meer. Nog drie nachtjes en dan vertrekt de bus. Ben ik er klaar voor? Nee, absoluut niet. Maar piekeren heeft geen zin, het enige wat ik kan doen is steeds in het moment voelen wat goed is. Ik vertrouw erop dat ik opknap en dat het geen sarcoïdose is.
Tot een volgende blog! Groet Ange
Wil je geïnformeerd worden als die verschijnt, schrijf je dan in via https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/
Korte dagelijkse berichten en foto’s kun je lezen op Polarsteps.
Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze donatielink.
Je zou de Daily Energy Routine kunnen doen van Donna Eden of Prune Harris op youTube.
Zeker Ingrid, die ga ik onderweg zeker doen. Maar of het ook helpt tegen hoesten en verhoging …?
Gelukkig begon ik in de loop van de middag eindelijk weer wat op te knappen (dit blog schreef ik gisteravond). Ik heb een wandeling van 1,5 uur met de rugzak gemaakt en zie het nu weer wat positiever in.
Over doorzettingsvermogen gesproken! Succes dus.
We lopen in gedachte zwijgend met je mee
Ik wens je voor morgen een veilige busrit. En voor de dagen en weken die komen een prachtige ervaring. 💛